Monthly Archives Wrzesień 2017

Z równania (VII,4) wynika, że dla niskich ciśnień (p<5b) ilość substancji zaadsorbowanej rośnie proporcjonalnie do ciśnienia, dla wysokich zaś (p>b) o dąży do jedności, tj. powierzchnia adsorbentu ulega nasyceniu. W niektórych przypadkach adsorpcji gazów przez metale Lang- mulr wykazał, że zaadsorbowany gaz tworzy przy tym jednocząstecz- kową warstwę na powierzchni metalu.

Spośród wymienionych w tabl. 10 typów układów dyspersyjnych szczególne znaczenie mają układy złożone z ciekłego ośrodka dyspergującego, w którym rozproszona jest substancja stała lub ciekła. Układy te, znane pod nazwą roztworów koloidowych (od greckiego xo/a = klej), odznaczają się względnie dużą trwałością. Wobec ich dużego znaczenia teoretycznego i praktycznego zarówno w chemii, jak i szczególnie w biologii, zostały one w ostatnich zwłaszcza czasach poddane szczegółowym badaniom. Nauka o roztworach koloidowych stanowi obecnie bardzo obszerny i ważny dział chemii.

Kwasy i zasady w roztworze wodnym zajmują szczególne stanowisko wśród innych elektrolitów m. in, wskutek tego, że w myśl poglądów Arrheniusa mają po jednym jonie wspólnym z rozpuszczalnikiem. Badania nowsze wykazały zresztą, że jon H nie jest zdolny do samodzielnego istnienia w roztworze wodnym. Łączy się on zawsze z cząsteczką wody na jon H3Or, który przez analogią do jonu amonowego NH4 nazwany został jonem hydronowym. Dysocjacja wody polega wiec właściwie na przejściu jonu wodorowego z jednej cząsteczki wody do drugiej. H20 + H 20.. ' H3OT I OH .

Możność rozkładu substancji jednorodnej na składniki prostsze nie jest jednak nieograniczona. Zazwyczaj po paru operacjach dochodzi się do substancji, które już dalej rozłożyć się nie dają, przy- najmniej drogą zwykle stosowanych czynności fizycznych i chemicznych. Tego rodzaju substancje noszą nazwę substancji prostych lub pierwiastków, substancje zaś powstające przez połączenie dwóch lub kilku pierwiastków i dające się z powrotem na te pierwiastki rozłożyć — nazwę związków chemicznych. Woda np. zalicza się do związków, daje się bowiem rozłożyć na tlen i wodór. Podobnie siarczek żelaza, powstający podczas ogrzewania opiłek żelaznych ze sproszkowaną siarką, daje się z powrotem rozdzielić na te składniki, będące już substancjami prostymi.