Widma absorpcyjne

Widma absorpcyjne. Kirchhoff stwierdził również, że każdy gaz może pochłaniać promieniowanie o dokładnie tej samej długości fali, jaką sam wysyła, gdy zostaje ogrzany do temperatury wyższej. Jeśli np. pomiędzy źródłem światła, dającym widmo ciągłe (np. silna żarówka), a spektroskopem umieścić płomień palnika gazowego, do którego wprowadzono jakikolwiek lotny związek sodu, wówczas w żółtej części widma otrzymuje się na jasnym tle ciemną smugę podwójną dokładnie w tym samym miejscu, gdzie w widmie emisyjnym sodu obserwuje się jasny podwójny prążek. Opisane zjawisko nosi nazwę odwrócenia widma, a widmo otrzymane przez pochłonięcie pewnych rodzajów promieniowania w widmie ciągłym nazywa się widmem absorpcyjnym. Takim jest np. widmo światła słonecznego, przedstawiające się jako jasna smuga wielobarwna przerywana licznymi prążkami ciemnymi. Są to tzw. prążki Fraunhofer a, których liczba sięga kilku tysięcy. Pochodzenie ich tłumaczy się w ten sposób, że pewne rodzaje promieniowania w widmie słonecznym zostały pochłonięte przez substancje, które znajdują się na drodze promieni słonecznych pomiędzy powierzchnią słońca a spektroskopem, więc bądź to w atmosferze słonecznej, bądź w atmosferze ziemskiej.

Badanie widm absorpcyjnych może służyć do celów analizy spektralnej, podobnie jak i badanie widm emisyjnych. Z położenia prążków Fraunhofera w widmie słonecznym można wnioskować o obecności na słońcu wielu pierwiastków spotykanych i na powierzchni ziemi, m. in. wodoru, sodu, wapnia, żelaza itd.