Najtrwalszy z ośmiu znanych izotopów berkelu, 2/‘7Bk, ma okres pół- trwania około 7000 lat, podczas gdy okres półtrwania najtrwalszego spośród 11 izotopów kalifornu, 2:jlCf, wynosi 660 lat.
Dalszy pierwiastek, 99, otrzymany został przez zastosowanie w charakterze cząstek bombardujących jąder azotu (nitronów) w przemianie jądrowej (Ghiorso i współpracownicy, 1954): 2$U CJSM) 24ES.
Nieco później otrzymano najtrwalszy izotop tego pierwiastka, 254Es, z okresem półtrwania 280 dni. Izotopy pierwiastka o 1. at. 100 znaleziono wśród produktów intensywnego bombardowania neutronami plutonu lub pierwiastków cięższych, jak Cf czy Es (1954), np.: 252Cf {»,Y) 253Cf 2S3Es (n,y) 2i4Es — > 254100. v ? 1 1 \ )\t 36 |f0dz
Został on nazwany fermem (Fm). Jego najtrwalszy izotop, 2’:!Fm, wysyła promienie a z okresem półtrwania 4,5 dnia. W 1955 r. Seaborg otrzymał pierwiastek 101 (mendelew, Md) przez bombardowanie izotopu einsteinu 2r,:iEs helionami: 253ES (#,«) iJfMd.
Jądra jego pękają samorzutnie, z okresem półtrwania wynoszącym około godziny. Wreszcie w roku 1957 został otrzymany pierwiastek o liczbie atomowej 102, który otrzymał nazwę nobel, symbol No. Powstawanie jego przedstawiają równania: Cm ('!C,Au) ?LNo i 2ttCm (,3C,4») 233No . Zagadnienie rozmieszczenia pierwiastków poza uranowych w układzie okresowym nie jest jeszcze jednoznacznie rozstrzygnięte (por. § 362).
Leave a reply