Z mieszaniny gazów wypływających z ozonizatora przez silne oziębianie można wydzielić czysty ozon jako ciecz o barwie ciemnoniebieskiej, prawie czarnej, wrzącą w temperaturze — 111,5°C. Najbardziej charakterystyczną jego cechą jest silny, przenikliwy zapach, przypominający z jednej strony dwutlenek azotu, z drugiej zaś kwas pod- chlorawy. Zapach ten, od którego, jak wspomniano, ozon otrzymał swą nazwę, jest na tyle intensywny, że daje się wyczuć nawet wówczas, gdy powietrze zawiera 1 część ozonu na 300 000 części powietrza. W małych stężeniach ozon sprawia wrażenie orzeźwiające, w większych natomiast działa silnie drażniąco na błony śluzowe dróg oddechowych.
Ozon jest substancją nietrwałą, w stanie czystym rozkłada się z wybuchem, wobec czego podczas eksperymentowania należy przestrzegać jak najdalej posuniętej ostrożności. W mieszaninie z powietrzem nie przedstawia żadnego niebezpieczeństwa. Rozkład w zwykłej temperaturze odbywa się powoli, po ogrzaniu — szybciej. Jako jedyny produkt rozpadu występuje zwykły tlen. Ze względu na nie trwałość ozonu oznaczenie jego gęstości, a tym samym ciężaru cząsteczkowego, przedstawia znaczne trudności. Na podstawie zmiany objętości, jaka zachodzi podczas przemiany ozonu w tlen, udało się stwierdzić, że gęstość pierwszego jest 1,5 raza większa, co odpowiada ciężarowi cząsteczkowemu 48. Stąd wynika, że cząsteczka ozonu składa się z trzech atomów tlenu, i ma wzór O3. Przemianę ozonu w tlen można przedstawić równaniem: 203 = 30a + 2-34,1 kcal.
Jest to więc przemiana wybitnie egzotermiczna. Ozon i tlen przedstawiają dwie substancje o odrębnych własnościach fizycznych i chemicznych, zawierające w, swym składzie wy- ‘ łącznie atomy jednego i tego samego pierwiastka. Zjawisko takie nazywa się aloiropią.
Leave a reply