Pomiędzy opisanymi powyżej skrajnymi typami skwantowania kwantykuł występować mogą typy pośrednie, w których wiązania są mniej lub bardziej spolaryzowane. Stopień polaryzacji p określony jest przez stosunek: p = fije.r, (IX,2) gdzie f.t oznacza rzeczywisty moment dipolowy wiązania, e — ładunek swobodnych jonów, r — odległość ich jąder w cząsteczce. Stopień polaryzacji wiązania przyjmować może wartości od 0 do 1, zależnie od zdolności polaryzującej jonów oraz ich podatności do deformacji (por. § 88).
Pole elektryczne wytwarzane przez kationy powoduje na ogół stabilizację konfi- guracji elektronowych, pole anionów — ich rozluźnienie. Tak np, nietrwale same przez się aniony O2—, N3— mogą istnieć w kryształach tlenków bądź azotków dzięki stabilizującemu działaniu kationów, tym silniejszemu, im większy jest ich ładunek i im mniejszy promień.
Obok kwantykuł dwuelektronowych występować też mogą kwantykuly sześcio- E(e — )e]> ośmio- [(e—)s] i dziesięeioelektronowe [(e — )i0], skwantowane względem dwóch lub też większej liczby dodatnich zrębów atomowych.
Przykłady zastosowania teorii kwantykułowej podane będą podczas omawiania struktury cząsteczek poszczególnych substancji, W wielu przypadkach teoria ta pozwala uniknąć trudności wynikających z koncepcji oktetowo-dubletowej.
Leave a reply