Kwasy i zasady w roztworze wodnym zajmują szczególne stanowisko wśród innych elektrolitów m. in, wskutek tego, że w myśl poglądów Arrheniusa mają po jednym jonie wspólnym z rozpuszczalnikiem. Badania nowsze wykazały zresztą, że jon H nie jest zdolny do samodzielnego istnienia w roztworze wodnym. Łączy się on zawsze z cząsteczką wody na jon H3Or, który przez analogią do jonu amonowego NH4 nazwany został jonem hydronowym. Dysocjacja wody polega wiec właściwie na przejściu jonu wodorowego z jednej cząsteczki wody do drugiej. H20 + H 20.. ' H3OT I OH .
Podobnie równanie dysocjacji jakiegokolwiek kwasu, np. HNO3, należałoby pisać w postaci: HN03 -i- H20 — HaO’ -f NOŚ zamiast dotychczas przyjętej formy: HNOgH1 i-NOŚ. Dotychczas stosowaną definicją kwasów i zasad jako związków od- szczepiających w roztworze jony wodorowe lub wodorotlenowe, a wiąc jony wspólne z jonami rozpuszczalnika, należałoby nieco zmodyfikować, a zarazem uogólnić na roztwory w innych rozpuszczalnikach niż woda, którym nauka poświęca coraz więcej uwagi. Jako takie rozpuszczalniki niewodne, powodujące jonizację substancji rozpuszczonych, zbadane zostały: ciekły amoniak, fluorowodór, cyjanowodór, dwutlenek siarki, fosgen, kwas mrówkowy, octowy, szereg alkoholi i innych związków organicznych. Zdolność jonizująca tych rozpuszczalników idzie na ogół w parze z ich stałą dielektryczną im większa jest stała, tym dalej posunięta jest dysocjacja danego elektrolitu. Same wymienione ciecze, podobnie jak i czysta woda, przewodzą prąd elektryczny bardzo nieznacznie, są więc w minimalnym stopniu zdysocjowane. Oczywiście powstają przy tym jony różne od tych, z jakimi ma się do czynienia podczas dysocjacji wody. Określenie kwasów i zasad jako elektrolitów, tworzących jony wspólne z rozpuszczalnikiem, w zastosowaniu do roztworów niewodnych jest więc niesłuszne.
Leave a reply