Jak należało oczekiwać na podstawie dużej ilości ciepła, wydzielającego się podczas powstawania wody z pierwiastków, jest ona związkiem bardzo trwałym nawet w wysokich temperaturach. Dopiero powyżej 1500°C rozpoczyna się dysocjacja pary wodnej na tlen i wodór, tym dalej posunięta, im wyższa temperatura. Z obniżeniem temperatury gazy te ponownie łączą się, tworząc parę wodną.
Rozkład wody na pierwiastki można przeprowadzić również i w zwykłej temperaturze przez doprowadzenie energii elektrycznej. Dla celów pokazowych prowadzi się elektrolizę wody zwykle w aparacie Hoffmanna (rys. 13). Po napełnieniu aparatu wodą zakwa- szoną kwasem siarkowym i włączeniu prądu rozpoczyna sią wydzielanie gazów: wodoru na katodzie, tlenu na anodzie. Na podziałkach, w które zaopatrzone są obie rurki, można stwierdzić, że objętość pierwszego jest dwukrotnie większa. W ten sposób można udowodnić zarówno jakościowy, jak i ilościowy skład wody.
Woda łączy się z wieloma tlenkami, tworząc kwasy lub zasady (§ 19), Łączenie to zachodzi niekiedy bardzo energicznie, z wydzieleniem dużych ilości ciepła, przy czym powstają związki bardzo trwałe, jak np. kwas siarkowy:
S03 + li20 – H2S04 -f 46.4 kcal lub wodorotlenek wapniowy (wapno gaszone): CaO H20 = Ca(OH)a 4- 15,2 kcal. Z innymi natomiast tlenkami powstają związki bardzo nietrwałe, łatwo ulegające rozpadowi, jak np. kwas węglowy: C02 + H.,0 H2C03. „
Liczne substancje rozpuszczalne w wodzie, na do elektrolizy wody wydzielając się z roztworu, przyłączają pewną ilość wody i tworzą związki zwane hydratami. W odróżnieniu od !odpowiednich związków bezwodnych, hydraty występują zwykle w postaci dużych, dobrze uformowanych kryształów i z tego względu związana w nich woda określana bywa, niezupełnie trafnie, jako woda krystalizacyjna. Takimi hydratami są np.: sól glau- berska (dziesięciowodny siarczan sodowy) Na2S04 IOH2O, gips (dwuwodny siarczan wapniowy) CaSOi 2H2O, sześciowodny chlorek magnezowy, występujący jako minera! biszofit, MgCŁ 6H20 i w. in, Hydraty są to zazwyczaj związki niezbyt trwałe. Niektóre mogą istnieć jedynie w niskich temperaturach, np. dwuwodny chlorek sodowy, NaCl 2H20, rozpadający się już w 0°C. Inne ulegają rozkładowi w wyniku lekkiego ogrzania, jak sól glauberska lub chlorek barowy, BaCl2 2H20. Spotyka się jednakże i takie hydraty, które zatrzymują wodę krystalizacyjną aż do temperatur znacznie przewyższających 100°C. Takim jest np. pięciohydrat siarczanu miedziowego, CuSO.4 5H20, tworzący duże, niesymetryczne kryształy barwy niebieskiej. Podczas ogrzewania oddaje 1 on łatwo swej wody krystalizacyjnej, przechodząc w jednohydrat, CuS04’H20, całkowitemu odwodnieniu ulega jednak dopiero powyżej 200°C, przy czym kryształy rozpadają się na biały proszek.
Leave a reply