Drogą doświadczeń elektroforetycznych przekonano się, że cząstki koloidowe metali obdarzone są najczęściej ładunkiem ujemnym, tak samo cząstki siarczków metalicznych. Tlenki i wodorotlenki natomiast mają w stanie zolu ładunek dodatni. Znane są również i takie substancje, których ładunek w stanie zolu zależy od sposobu ich przyrządzania. Do nich należy np. chlorek srebrowy. Strącany z rozcieńczonego roztworu AgNOt niewielkim nadmiarem chlorku sodowego tworzy zol o cząstkach naładowanych ujemnie. Jeżeli natomiast odwróci się role obu substancji wyjściowych, to powstają cząstki o ładunku dodatnim.
Powstawanie ładunku cząstek koloidowych tłumaczy się tym, że dzięki silnie rozwiniętej powierzchni faza rozproszona ma dużą zdolność adsorbowania z roztworu określonych jonów, które w niewielkiej ilości zawsze są obecne w roztworach koloidowych. Tak więc cząstki koloidowe tlenków metali adsorbują z roztworu jony H+,. które nadają im ładunek dodatni. Podobnie dzięki adsorpcji jonów S2 siarczki koloidowe uzyskują ładunek ujemny. Każda cząstka koloidowa zdolna jest zaadsorbować dużą liczbę jonów z roztworu, tak iż ładunek jej wynosi kilkadziesiąt lub nawet kilkaset ładunków elementarnych. Wynika to stąd, że prędkość poruszania się cząstek koloidowych w polu elektrycznym, pomimo ich stosunkowo bardzo wielkiej masy. jest mniej więcej tego samego rzędu, eo prędkości poruszania sic jonów podczas elektrolizy. Ponieważ zol jako całość jest elektrycznie obojętny, więc ośrodek dyspergujący powinien zawierać w odpowiedniej liczbie jony o znaku przeciwnym do ładunku cząstek fazy rozproszonej. Jony te na skutek przyciągania elektrostatycznego ulegają zagęszczeniu w pobliżu powierzchni cząstki. Cząstka wraz z otaczającymi ją jonami nosi nazwę miceli.
Leave a reply