Czysty nadtlenek wodoru przedstawia się jako syropowata ciecz, prawie półtora raza cięższa od wody, w cienkich warstwach bezbarwna, w grubszych — niebieskawa. Krzepnie niewiele poniżej 0°C, lecz daje się łatwo przechłodzić. Niewielkie ilości wody w silnym stopniu obniżają temperaturę krzepnięcia. Z wodą nadtlenek wodoru miesza się w każdym stosunku. W bardzo niskich temperaturach tworzy się hydrat, topniejący w — 51°C. Również i z niektórymi solami, zwłaszcza z boranami, H202 łączy się na nietrwałe związki, odpowiadające hydratom.
Nadtlenek wodoru daje się destylować bez rozkładu jedynie pod zmniejszonym ciśnieniem. Ogrzewany pod ciśnieniem atmosferycznym ulega rozkładowi na tlen i wodę znacznie poniżej normalnej temperatury wrzenia 152°C (obliczonej drogą ekstrapolacji). Nawet i w zwykłej temperaturze czysty H202 ulega, niekiedy bez widocznej przyczyny, wybuchowemu rozkładowi. Wydzielają się przy tym znaczne ilości ciepła nadtlenek wodoru jest w odniesieniu do wody i tlenu związkiem endotermicznym: 2H202 = 2H20 – Oa + 2 23 kcal.
Znacznie trwalsze niż czysty nadtlenek wodoru są jego wodne roztwory i w tej tylko postaci znajduje się on w handlu, bądź to jako 3″/(rOwa woda utleniona, bądź jako 30%-owy ,,perhydrol” ostatnio spotyka się też roztwory jeszcze bardziej stężone (do 60%>). W roztworach nadtlenek wodoru powoli tylko ulega rozpadowi, szybciej pod . wpływem światła. Rozpad jest przyśpieszany katalitycznie przez niewielkie ilości zasad (wystarczy na to już ta ilość, która zostaje wyługowana przez wodę ze szkła, wobec czego niekiedy przechowuje się nadtlenek wodoru w naczyniach wewnątrz parafinowanych), następnie przez niektóre substancje stałe, jak rozdrobniona platyna, srebro, dwutlenek manganu, a nawet przez szorstkie powierzchnie. Również w żywych organizmach, w szczególności w ślinie i we krwi, znajdują się pewne substancje katalizujące rozpad nadtlenku wodoru, zwane kata- lazami.
Leave a reply