Największą ilość substancji rozpuszczonych zawiera woda morska i oceaniczna oraz woda bezodpływowych jezior śródlądowych. Wystę puje tu głównie sól kuchenna (NaCl), sole magnezowe, potasowe i wapniowe, Zawartość rozpuszczalnych części stałych w wodzie oceanicznej zmienia się w niezbyt szerokich granicach i wynosi około 3,5% (w tym 2,8% NaCl), Znaczniejsze wahania, zależne od klimatu (parowanie) oraz od stosunków hydrograficznych (ilość wody słodkiej przynoszona przez rzeki), obserwuje się w zatokach i morzach, połączonych 'z oceanem przez wąskie cieśniny. Przeciętna zawartość soli w Bałtyku wynosi np. około 1%, natomiast w Morzu Śródziemnym jest ich nieco więcej niż w otwartych oceanach. Szczególnie dużą ilością soli rozpuszczonych odznaczają się wody niektórych jezior słonych. Tak np. w Morzu Martwym dochodzi ona do 23%.
Aby wodę uczynić zdatną do spożycia, jak również do celów technicznych, należy usunąć z niej przede wszystkim zawiesiny stałe. Osiąga się to przez sączenie. Gdy chodzi o otrzymanie dużych ilości wody oczyszczonej, jak to ma miejsce w miastach, sączy się ją przez grube warstwy żwiru i piasku, które zatrzymują grubsze zawiesiny, a nadto, umożliwiając na dużej przestrzeni dostęp powietrza do wody, ułatwiają utlenienie zanieczyszczeń organicznych. Ostatnie resztki drobnoustrojów niszczy się przez rozpuszczenie w wodzie niewielkich ilości chloru, ozonu itp. W okolicach górskich proces filtrowania odbywa się drogą naturalną, dlatego też woda strumieni górskich jest szczególnie zdatna do picia.
O usuwaniu z wody naturalnej rozpuszczonych w niej większych ilości soli wapnia, co ważne jest dla zastosowań technicznych wody, mowa będzie później (§ 294). Obecność tych soli, byle nie w nadmiernej ilości, nie czyni wody nieprzydatną do picia, wprost przeciwnie, one właśnie nadają wodzie źródlanej jej przyjemny, orzeźwiający smak.
Dla uwolnienia wody od rozpuszczalnych części stałych poddaje się ją destylacji. Woda destylowana ma smak mdły i działa na organizm jak słaba trucizna. Zwykła woda, destylowana w naczyniach szklanych, nie jest jednak zupełnie czysta, zawiera bowiem rozpuszczone zanieczyszczenia lotne (powietrze, C02), a także niektóre składniki wyługowane ze szkła. Pomimo to nadaje się do większości prac laboratoryjnych. Jedynie do niektórych badań specjalnych, wymagających szczególnie czystej wody, poddaje się ją powtórnej dostylacji w próżni w naczyniach metalowych (najlepiej srebrnych).
Leave a reply