Główny cel alchemików

Główny cel alchemików — znalezienie kamienia filozoficznego i zamiana metali nieszlachetnych w złoto — nie został oczywiście osiągnięty. Dzięki jednak wykonywaniu niezliczonych operacji chemicznych udoskonalili oni metody ekspery- metalne destylacji, sublimacji, krystalizacji i in. i powiększyli znakomicie liczbę znanych preparatów chemicznych. Tak więc do znanych w starożytności metali doszły w okresie alchemicznym cynk, bizmut i antymon. Poznano też wiele soli, a pod koniec okresu kwas solny i mieszaninę jego z kwasem azotowym: wodę królewską, roztwarzającą nawet „króla metali” — złoto. Na okres alchemii przypada też poznanie wodorotlenków sodu i potasu oraz wyodrębnienie alkoholu przez destylację wina.

Okres zastoju, jaki nastąpił po czasach szczytowego rozwoju alchemii i trwał przez wieki XIV i XV, zakończył się z wystąpieniem na widownię Paracelsa (właściwie: Teofrast Bombast von Hohenheim, 1493—1541), Ten uczony lekarz i zarazem chemik pchnął chemię na nowe lory rozwoju. Paracels, choć nie był wolny od błędnych poglądów alchemików (uważał np., że ciało ludzkie składa się z rtęci, siarki i soli, podobnie zresztą, jak inne substancje), w dziełach swoich kladl duży nacisk na znaczenie badań doświadczalnych oraz na zadania praktyczne chemii. Główne takie zadanie Paracels widział w wytwarzaniu i badaniu preparatów do celów leczniczych. Stąd okres ten w historii chemii nosi nazwę okresu jatroche- micznego, Paracels wprowadził do praktyki lekarskiej liczne związki metali ciężkich, przede wszystkim antymonu i rtęci. Jemu też zawdzięcza farmacja wiele udoskonaleń w przyrządzaniu esencji i wyciągów z materiałów organicznych.