Wodór w zwykłej temperaturze jest gazem bez barwy, smaku i zapachu. Skropleniu ulega bardzo trudno, jak widać z podanej w nagłówku wartości temperatury krytycznej. W wodzie rozpuszcza się nieco ' trudniej niż tlen: 1 litr wody w 0°C pochłania 21,5 cm3, a w 18°C — 18,5 cm3 gazu.
Najważniejszą własnością fizyczną wodoru jest jego mała gęstość. Jest on najlżejszy ze wszystkich gazów, przeszło 14 razy lżejszy od powietrza. Dla ciężaru cząsteczkowego wynika stąd wartość około 2, a zatem cząsteczka wodoru, jak już stwierdzono, składa się z dwóch atomów. Dzięki małej gęstości można zbierać wodór w naczyniach otwartych, odwróconych dnem do góry, umieszczając wylot rurki doprowadzającej w górnej części naczynia.
W zwiąiku z niskim ciężarem cząsteczkowym pozostaje duża zdolność wodoru do dyfundowania przez porowate ścianki. Z kinetycznej teorii gazów wynika, że szybkość dyfuzji gazu jest odwrotnie proporcjonalna do pierwiastka kwadratowego z jego ciężaru cząsteczkowego. Dla wodoru, który ma ciężar cząsteczkowy 16 razy mniejszy niż tlen, wynikałaby zatem czterokrotnie większa szybkość dyfuzji.
Niektóre metale, przede wszystkim należące do rodziny platynowców, mają zdolność pochłaniania znacznych ilości wodoru. Pod tym względem wyróżnia się szczególnie pallad. Objętość metalu wzrasta przy tym dość wydatnie. Czy tworzy się jakiś związek metalu z wodorem, nie zostało stwierdzone. Prawdopodobnie chodzi tu o jednolitą mieszaninę („roztwór stały”) wodoru z metalem. Wskutek tej zdolności absorpcyjnej naczynia platynowe nie mogą służyć do przechowywania wodoru, gdyż dyfunduje on przez ich ścianki.
Leave a reply