Własności i zastosowanie nadtlenku wodoru cz. II

Rozpadowi przeciwdziała nawet bardzo niewielka ilość takich substancji, jak kwas fosforowy, antifebryna (acetanilid), mocznik oraz tlenki niektórych metali, np. ZnO. Substancje te dodaje się do handlowych preparatów H202 celem zwiększenia ich trwałości.

Jako substancja łatwo oddająca swój tlen, nadtlenek wodoru bywa często stosowany, zarówno w laboratorium jak i w przemyśle, jako dogodny środek utleniający, nie wydzielający ani stałych produktów reakcji (jak to często czyni np. nadmanganian potasowy), ani też gazów o przykrej woni, jak kwas azotowy lub chlor. Nadtlenek wodoru utlenia dwutlenek siarki na trójtlenek lub kwas siarkowy: HJOJ -|- SOj = H2SO,, azotyny na azotany, czarny siarczek ołowiawy, PbS, na biały siarczan, PbS04:

PbS + 4HjOs = PbS04 + 4H20 , wydziela wolny jod z kwasu jodowodorowego: 2HJ f H3OS = J2 + 211,0. W niektórych jednak przypadkach nadtlenek wodoru działa jako substancja redukująca. Wydziela więc niektóre metale szlachetne, jak złoto, srebro, rtęć, z ich związków. Nadmanganian w kwaśnym roztworze ulega redukcji z równoczesnym wydzieleniem tlenu: 2IiMnOj + 5TLA -f 3H2SO„ = KaS04 + 2MnS04 -f 8H20 + 50,.

W roztworze wodnym nadtlenek wodoru wykazuje w bardzo słabym stopniu własności kwasowe: może wymieniać wodór na metale, czerwieni lakmus (por. § 53). Znane np. związki: Na02H, K02H, i wspomniane już nadtlenki, jak Na202, Ba02, mogą być uważane za sole nadtlenku wodoru.

Najlepszym odczynnikiem do wykrywania nadtlenku wodoru jest dwutlenek tytanu, Ti02, rozpuszczony w stężonym kwasie siarkowym. Już kilka kropel tego odczynnika wystarczy, by poznać obecność niewielkich nawet ilości nadtlenku wodoru po intensywnie żółtym zabarwieniu roztworu. Porównując natężenie tego zabarwienia z zabarwieniem szeregu roztworów, zawierających różne, lecz dokładnie znane ilości nadtlenku wodoru, można określić nieznane stężenie badanego roztworu (metoda kolorymetryczna).