Orbita elektronu

W łatach następnych zaś znaleziono w podczerwieni dalsze serie, które powstają na skutek przeskoku elektronu na orbitę trzecią (seria Ritz-Paschena, 1908), czwartą (seria Bracketta, 1922).i piątą (seria P f u n d a, 1924) (por. rys. 36).

Rozkład prążków podobny do widma wodorowego mają też widma innych układów, zbudowanych z dodatnio naładowanego jądra i jednego elektronu, np. pojedynczo zjonizowany hel Heł, podwójnie zjoni- zowany lit Li2 itd. Widma takie można otrzymać za pomocą wyładowań iskrowych, noszą one dlatego nazwę widm iskrowych. Wzory pozwalające obliczyć długości fal tych widm iskrowych różnią się od równania (VIII,lOb) obecnością w liczniku kwadratu liczby atomowej odnośnego pierwiastka Z2, odpowiednio do Z-krotnie większego ładunku jądra, oraz nieco inną wartością stałej Ry wskutek różnicy masy jąder atomowych.

Orbita elektronu może mieć kształt nie tylko kołowy, lecz również i eliptyczny z jądrem w jednym z ognisk elipsy. Stosunek obu osi elipsy może jednak przyjmować tylko określone wartości liczbowe. Dokładne obliczenia wykazują, że poziom energetyczny atomu wodorowego byłby jednakowy, niezależnie od tego, czy elektron znajduje się na torze kołowym, czy też na elipsie, której dłuższa oś równa jest średnicy owego toru kołowego.