Układ pozwalał przewidywać istnienie pierwiastków jeszcze nie znanych. W pierwotnej tablicy Mendelejewa była spora liczba miejsc pustych. Znajdowały się one np. w szeregu 4 w grupie III (pomiędzy Ca i Ti) oraz w szeregu 5 w grupach III i IV (pomiędzy Zn i As). Mendelejew wyraził przypuszczenie, że miejsca te przypadają pierwiastkom, wówczas jeszcze nie znanym, oczekującym swego odkrycia. Prowizoryczne nazwy tych pierwiastków Mendelejew tworzył przez dodanie przedrostków ,,eka” (w języku sanskryckim „jeden”) do nazwy pierwiastka stojącego o dwa szeregi wyżej w tej samej grupie. Dla pierwiastków przypadających na wyżej wymienione wolne miejsca otrzymuje się odpowiednio nazwy: ekabor, ekaglin i ekakrzem.
Mendelejew pokusił się nawet o przepowiedzenie własności chemicznych i fizycznych tych pierwiastków oraz niektórych ich związków na podstawie własności pierwiastków sąsiednich. Na sprawdzenie tych przepowiedni nie trzeba było długo czekać. W roku 1875 Lecoq de Boisbaudran odkrywa gal, odpowiadający pod względem swych własności chemicznych ekaglinowi. W 4 lata później N i 1 s s o n znajduje ekabor, któremu nadaje nazwę skandu w r. 1886 zaś następuje odkrycie przez Winklera germanu, który okazał się przepowiedzianym przez Mendelejewa ekakrzemem. Zgodność znalezionych doświadczalnie własności tego pierwiastka i jego związków z przepowiedzianymi przez Mendelejewa była wprost zdumiewająca, jak się o tym można przekonać z zestawienia podanego w tablicy 20.
Leave a reply