You are here: Home > Bez kategorii > Wiązanie jonowe (heleropolarne)

Wiązanie jonowe (heleropolarne)

Jak stwierdzono w § 74, własności chemiczne pierwiastków, w pierwszym rzędzie ich wartościowości, zależą od liczby i rozmieszczenia elektronów najwyższego poziomu energetycznego, zwanych dlatego elektronami wartościowości (walencyjnymi). Z dużej wartości potencjałów jonizacyjnych helowców wynika, że układ z ośmiu elektronów walencyjnych, jaki występuje w atomach tych pierwiastków (oktet elektronowy s2p6), odznacza się szczególną trwałością. Tej trwałości helowce zawdzięczają też swoją bierność chemiczną, tj. niezdolność atomów do łączenia się z innymi atomami. Natomiast atomy innych pierwiastków o odmiennym układzie elektronów na najwyższym poziomie dążą podług Kossela (1916) do upodobnienia struktury elektronowej tego poziomu do struktury najbliższego helowca w układzie okresowym, tj. do wytworzenia na nim oktetu elektronowego. Atomy pierwiastków z rodziny litowców (grupa I), berylowców (grupa II), a po części także i glinowców (grupa III) osiągają to przez odłączenie jednego, dwóch lub trzech elektronów walencyjnych, słabo tylko związanych z resztą atomu. W jonach jedno-, dwu- lub trój dodatnich, tworzących się po odłączeniu elektronów, pozostałe elektrony tworzą taki układ, jaki występuje w atomach najbliżej położonych helowców. Natomiast atomy pierwiastków stojących w układzie okresowym o jedno lub dwa miejsca przed helowcami najłatwiej upodobnią swój poziom najwyższy do poziomu najbliższego helowca przez przyłączenie tylu elektronów, ilu brak jest do trwałego oktetu. Atomy fluorowców posiadające w stanie elektrycznie obojętnym na najwyższym poziomie 7 elektronów przyłączą więc jeden elektron, atomy tlenowców o 6 elektronach walencyjnych – dwa elektrony.

Leave a Reply