You are here: Home > Bez kategorii > Otrzymywanie roztworów koloidowych cz. II

Otrzymywanie roztworów koloidowych cz. II

Znacznie częściej otrzymuje się jednak roztwory koloidowe z układów jednolitych drogą łączenia poszczególnych cząsteczek substancji rozproszonej w większe zespoły (metody kondensacyjne). Najczęściej wykorzystuje się do tego celu reakcje chemiczne, w wyniku których powstają substancje trudno rozpuszczalne w danym ośrodku w postaci subtelnie rozdrobnionego osadu. Koloidowe roztwory metali szlachetnych, jak złota, platyny, srebra, można otrzymać np, redukując ich rozpuszczalne sole fosforem w roztworze eterowym, wodorem in statu nas- cendi, solami hydrazyny itp. W wyniku powolnego utleniania wodnego roztworu siarkowodoru tlenem powietrza powstaje subtelna zawiesina siarki w wodzie (§ 143). Hydroliza soli niektórych metali, jak chromu, zelaza, glinu, których tlenki mają charakter bardzo słabych zasad, prowadzi do powstawania koloidowych roztworów tych tlenków. Zole trudno rozpuszczalnych soli otrzymuje się zwykle na drodze odpowiednich reakcji wymiany podwójnej. Działając np. gazowym siarkowodorem na rozcieńczone roztwory tlenku arsenawego, otrzymuje się siarczek arsenawy nie w postaci wyraźnego osadu, lecz w roztworze koloidowym (§ 205). W podobny sposób otrzymuje się też koloidowe roztwory innych siarczków. ‘ roztwór koloidowy

Otrzymywanie roztworów koloidowych metodą kondensacyjną daje się przeprowadzić nie tylko drogą reakcji chemicznych, lecz również przez kondensację pary danej substancji w ośrodku, w którym jest ona nierozpuszczalna (np. pary rtęci w wodzie). Przez wlanie eterowego roztworu fosforu lub siarki do wody substancje te także wydzielają się w postaci subtelnie rozdrobnionej, tworząc z wodą hydrozol.

Roztwory koloidowe otrzymane na drodze chemicznej są prawie zawsze zanieczyszczone przez elektrolity. Oczyszczanie ich odbywa się drogą dializy, metody stosowanej jeszcze przez Grahama. Opiera się ona na tym, że zarówno rozpuszczalnik, jak i rozpuszczone w nim elektrolity i inne krystaloidy dyfundują poprzez niektóre błony, nieprzenikliwe dla cząstek koloidowych. Dializator Grahama (rys. 29) składa się naczynia, którego dno stanowi taka błona może ona być sporządzona z pergaminu, pęcherza lub innego materiału. Zanieczyszczony roztwór koloidowy wlewa się do naczynia i umieszcza się je w innym, szerszym naczyniu, przez które przepływa czysty rozpuszczalnik. Współczesne dializatory mają zwykle kształt woreczków z błony celulozowej, zawieszonych w przepływającym rozpuszczalniku. Obecnie sporządza się takie błony o różnym stopniu przepuszczalności.

Leave a Reply