Metoda kolorymetryczna oparta na reakcji z solą tytanową
Inną, mniej czulą reakcją, charakterystyczną dla nadtlenku wodoru, jest reakcja z kwasem chromowym, otrzymanym przez zakwaszenie kwasem siarkowym pomarańczowego roztworu dwuchromianu potasowego, K2Cr2C>7. Jeśli na roztwór ten nalać warstewkę eteru, a następnie dodać nieco wody utlenionej, wówczas pod wpływem utleniającego działania nadtlenku wodoru na kwas chromowy powstaje nietrwały nadtlenek chromu, rozpuszczający się w eterze z granatowym zabarwieniem. Zabarwienie to wkrótce znika, wodny roztwór zaś zmienia barwę z pomarańczowej na zieloną wskutek redukcji kwasu chromowego na sól chromową. Reakcja ta wykazuje w poglądowy sposób zarówno utleniające, jak i odtleniające działanie H202.
Metoda kolorymetryczna oparta na reakcji z solą tytanową pozwala ilościowo oznaczyć niewielkie tylko zawartości nadtlenku' wodoru. Gdy chodzi o stężenie większe, stosuje się omówioną wyżej redukcję nadmanganianu potasowego. O ilości nadtlenku wodoru można przy tym wnioskować zarówno z ilości zużytego KMnCtj, jak i z objętości wydzielonego tlenu.
Zastosowanie nadtlenku wodoru polega na wyzyskaniu jego własności utleniających. Poza omówioną już rolą H202 w praktyce laboratoryjnej, stosuje się go w lecznictwie jako bardzo skuteczny środek dezynfekcyjny do odkażania ran oraz przeciwko chorobom jamy ustnej i dróg oddechowych. W przemyśle używa się nadtlenku wodoru jako środka bielącego, przede wszystkim do materiałów cenniejszych, jak jedwab, pióra, włosy, futra, skóry, kość słoniowa, które w zbyt silnym stopniu ulegają niszczącemu działaniu tańszych środków bielących (chloru i podchlorynów). W nowszych czasach, wobec udoskonalenia metod produkcji nadtlenku wodoru i znacznego potanienia tego odczynnika, stosuje się go w coraz większych ilościach również i do bielenia materiałów tańszych, jak np. wełny lub jedwabiu sztucznego. Na bielącym działaniu nadtlenku wodoru polega też jego zastosowanie w kosmetyce do sztucznego rozjaśniania ciemnych włosów. Ostatnio nadtlenek wodoru w mieszaninie z hydrazyną (§ 172) znalazł zastosowanie jako środek napędowy w pociskach rakietowych.