Teoria Bohra

Dalsze prążki, odpowiadające większym wartościom liczby n, leżą coraz bliżej siebie, skupiając się w pobliżu tzw. granicy serii widmowej, której położenie można znaleźć przyjmując n — oo = 3647 10-13 cm.

W świetle teorii Bohra prążki widma wodorowego, których długość fali daje się przedstawić z pomocą wzoru Balmera (tzw. seria prążków Balmera), zawdzięczają swe powstanie przejściu elektronu w poszczególnych atomach wodoru z jednej z dalszych orbit (z trzeciej, czwartej, piątej,.., odpowiednio do wartości n) na orbitę drugą, licząc od jądra. Niewielka różnica wartości stałej Rydberga obliczonej teoretycznie i oznaczonej na podstawie pomiaru długości fal prążków wodorowych da się prawie całkowicie usunąć, jeśli się weźmie pod uwagę, że w atomie ma się właściwie do czynienia nie z obiegiem elektronu dokoła nieruchomego jądra, lecz z ruchem obrotowym obu tych ciał dokoła wspólnego środka ciężkości. Dla uwzględnienia tego udziału jądra w ruchu kołowym elektronu należy stałą Rydberga Ry pomnożyć przez ułamek mn/ltiiHl me), gdzie mH oznacza masę jądra wodorowego. Zresztą wspomniana nieścisłość w obliczeniu stałej Rydberga nie przekracza granic dokładności, z jaką znane są stałe uniwersalne wchodzące do tej stałej.

W myśl teorii Bohra należałoby oczekiwać w widmie wodorowym występowania prążków odpowiadających przeskokowi elektronu nie tylko na drugą, lecz również i na inne orbity. Istotnie, jeszcze w 1906 r. L y m a n zaobserwował w dalekim nadfiolecie serię prążków, których długości fali mogą być przedstawione wzorem analogicz- ' nym do wzoru Balmera: