We wzorach tych symbol jednowartościowego wodoru jest zawsze punktem wyjścia jednej tylko kreski, symbol dwuwartościowego tlenu — dwóch itd. Wzory budowy mają przedstawić jedynie porządek, w jakim atomy wiążą się z sobą w cząsteczce. Nie roszczą natomiast żadnych pretensji do odtwarzania rzeczywistego kształtu cząsteczek lub też wzajemnego przestrzennego rozmieszczenia atomów w cząsteczce. Na przykład wzór budowy wody, Ii—O—H, wyraża jedynie, że w cząsteczce wody atomy wodoru nie są połączone bezpośrednio, lecz poprzez atom tlenu. Bynajmniej zaś nie wynika z niego, aby wszystkie trzy atomy, tworzące cząsteczkę wody, ułożone były wzdłuż jednej prostej równie
Sprawą rozmieszczenia atomów w przestrzeni zajmuje się dział chemii struktur owej, zwany stereochemią. W podobny sposób może też być przedstawiona budowa substancji, w których połączone są ze sobą bezpośrednio dwa atomy jednego i tego samego pierwiastka, jak np. wodoru, chloru, azotu, tlenu w nadtlenku wodoru, azotu w hydrazynie:
Za pomocą wzorów kreskowych można przedstawić formalnie budowę wielu substancji, niekiedy nawet dość złożonych, jak np. kwasu siarkowego lub fosforowego: H—CK /O H— 0\ H—0P=° 1 W so H—CK
Wzory takie oddały szczególnie duże usługi na gruncie chemii związków węgla, gdzie pozwoliły przedstawić strukturę licznych związków i wyjaśnić mechanizm bardzo wielu reakcji. Natura sił międzyatomo- wych działających w tych związkach jest bowiem na ogół dość jednolita. Natomiast w związkach innych pierwiastków, jak to będzie wyjaśnione niżej (§ 85, 87, 88, 90, 91, 92), spotyka się o wiele bardziej zróżnicowane typy wiązań chemicznych. Tych zaś różnic w naturze sił między a tomowych nie oddają omówione tu wzory kreskowe dawnego typu.
Leave a reply