Fajans usiłuje ominąć te trudności za pomocą swej kwantykułowej teorii wiązań chemicznych. Zgodnie z tą teorią istotę wiązań wewnątrzcząsteczkowych stanowią siły elektrostatyczne pomiędzy elektronami a jądrami lub też elektrododatnimi „zrębami” atomów. Zrąb utworzony jest przez jądro, którego ładunek dodatni osłonięty jest częściowo przez całkowicie wypełnione powłoki elektronowe. Np. zrąb atomu sodu składa się z jądra i 10 elektronów wypełniających całkowicie poziomy 112: [Na+J — [Nau+, 1-,2S1, Elektrony w cząsteczce mogą być rozdzielone na grupy, tzw. kwantykuły, związane bezpośrednio bądź z pojedynczymi zrębami (według terminologii Fajansa „skwantowane względem pojedynczych zrębów”), bądź też z dwoma lub większą liczbą zrębów równocześnie. Przypadek pierwszy odpowiada wiązaniu jonowemu. Występują tu dwojakiego rodzaju kwantykuły, związane bądź z kationem, bądź z anionem: Al B—. Z przypadkiem drugim w skrajnej postaci mamy do czynienia, gdy łączą się ze sobą atomy tego samego pierwiastka, np. w cząsteczce wodoru. Grupa dwu elektronów (e—)2 związana jest równocześnie z dwoma protonami: H+(e—)2H+, tworzy więc jedną kwantykułę, „skwantowaną” względem dwu jąder. Ten przypadek byłby więc odpowiednikiem wiązania ko- walentnego. Nie znaczy to jednak, że każdy z atomów H wchodzących w skład cząsteczki posiada całkowicie zaprłniony pierwszy poziom energetyczny, jak w atomie helu: raczej układ elektronów cząsteczki Ha jako całości może być porównywany z układem atomu He.
Leave a reply