We wzorze tym stała Ryz ma wartość prawie dokładnie równą stałej Rydberga ze wzoru Bohra (§ 70), z uwzględnieniem różnicy mas atomowych. Od wzoru (VIII,13) przedstawiającego długości fal prążków serii L y m a n a w widmie wodorowym (§ 71) różni się on jedynie występowaniem współczynnika (Z l)2. Podobnie we wzorze na długość fal […]
Teoria Kossela nie potrafi wyjaśnić istoty wiązania łączącego ze sobą dwa atomy tego samego pierwiastka. Według Lewisa i Langmuir a (1918) takie wiązanie niebiegunowe (kowalencyjne, atomowe) dochodzi do skutku przez to, że dwa elektrony, po jednym z każdego z łączących się atomów, tworzą parę (dublet), należącą równocześnie do powłok elektronów obu atomów. W ten sposób, […]
Kationy pierwiastków rodzin pobocznych (jak również niektórych pierwiastków rodzin głównych, jak np. Sn, Pb, i Sb i in.) mogą przyłączać nie tylko cząsteczki obojętne, jak wodę lub amoniak, lecz również aniony mające wolne dublety elektronowe (aniony fluorowców, CN—, N02— itp.)- Powstają przy tym aniony kompleksowe, np. czterocyjano- cynkanowy [Zn(CN)/,]2-, sześcioazotynokobaltanowy [CofNCle]3-, sześ- ciochlorocynianowy [SnClG]2-. Zarówno […]
Jako odmiana tlenu mniej trwała, posiadająca większy zasób energii, ozon znacznie energiczniej działa utleniająco na inne substancje niż tlen zwykły. Liczne substancje, które w zwykłym tlenie reagują dopiero po podgrzaniu lub nawet nie reagują wcale, ulegają utleniającemu działaniu ozonu już w zwykłej temperaturze. Tak więc ozon działa utleniająco na srebro, tworząc na jego powierzchni warstewkę […]
Woda jest związkiem tlenu z wodorem. Jest to jedna z najbardziej rozpowszechnionych substancji na ziemi. Zajmuje prawie 3,U powierzchni ziemi w postaci mórz i oceanów. Występuje też i na lądzie stałym w jeziorach i rzekach na powierzchni oraz jako woda zaskórna w głębi ziemi. W stanie stałym w postaci lodu tworzy olbrzymie pokłady w krajach […]
Jedne gazy, jak np. chlor, chlorowodór, dwutlenek węgla, mogą być skroplone już w zwykłej temperaturze przez odpowiednie zwiększenie ciśnienia. Inne muszą być uprzednio mniej lub więcej oziębione. Jak to wyjaśnił Andrews (1869), dla każdego gazu istnieje określona temperatura, powyżej której skroplenie w ogóle nie może być dokonane. Temperatura ta, zwana temperaturą krytyczną, jest więc najwyższą […]
W późniejszych latach otrzymano szereg dalszych izotopów neptunu i plutonu, z których na szczególną uwagę zasługuje 2Np o okresie półtrwania 2,25- 106 lat, powstający drogą następujących-przemian:
Roztwory nienasycone substancji nielotnych w lotnym rozpuszczalniku są układami dwuskładnikowymi i dwufazowymi, a więc dwu- zmiennymi. W określonej temperaturze można jeszcze w pewnych granicach zmienić skład roztworu, który decyduje o prężności pary rozpuszczalnika nad roztworem. Reguła faz nic nie mówi, w jaki sposób skład roztworu wpływa na prężność pary. Wiadomości o tym dostarczyły badania Raoulta […]
Rzut oka na tabl. 17, w której pierwiastki uszeregowane są w kolejności wzrastających liczb atomowych, pozwala stwierdzić, że niższe powłoki elektronowe mają jednakową budowę u wszystkich pierwiastków posiadających dostateczną liczbę ogólną elektronów. Im większa jest liczba atomowa pierwiastka (im większy ładunek jądra), tym silniej powłoki te są z jądrem związane.
Gdy mowa o wzajemnym wpływie słabych kwasów lub zasad i ich soli na stan dysocjacji w roztworze wodnym, pamiętać należy, że i sama woda jest również zdysocjowana w myśl równania: nonII oír.
Od promieni katodowych promienie !1 różnią się znacznie większą prędkością, dochodzącą do 0,9—0,95 prędkości światła. Trzeci wreszcie rodzaj promieniowania substancji radioaktywnych, promienia a, jest również natury korpuskularnej, tj. stanowi strumień cząstek, poruszających się z dużą prędkością. Z kierunku i wielkości ich odchylenia w polu magnetycznym i elektrycznym wynika, że niosą one na sobie ładunek elektryczny […]
Teoria Bohra znacznie się komplikuje, gdy zastosuje się ją do atomów, w których skład wchodzi więcej niż jeden elektron. Komplikacje występują od razu przy przejściu do następnego pierwiastka, helu, posiadającego dwa elektrony. Dokładne rozwinięcie teorii budowy atomu tego pierwiastka wymagałoby rozwiązania w ogólnej formie tzw. „problemu trzech ciał”, tzn. znalezienia praw ogólnych, według których działają […]
Inną, mniej czulą reakcją, charakterystyczną dla nadtlenku wodoru, jest reakcja z kwasem chromowym, otrzymanym przez zakwaszenie kwasem siarkowym pomarańczowego roztworu dwuchromianu potasowego, K2Cr2C>7. Jeśli na roztwór ten nalać warstewkę eteru, a następnie dodać nieco wody utlenionej, wówczas pod wpływem utleniającego działania nadtlenku wodoru na kwas chromowy powstaje nietrwały nadtlenek chromu, rozpuszczający się w eterze z […]
Wśród soli zespolonych zawierających w kompleksie ligandy co najmniej dwóch rodzajów, spotyka się liczne przykłady izomerii (§ 82), wynikającej z różnego rozmieszczenia przestrzennego grup koordynacyjnie związanych dokoła atomu centralnego (stereoizomeria). W kompleksach o liczbie koordynacji 4, jak już stwierdzono (§ 83), ligandy zajmują najczęściej naroża regularnego czworościanu, w którego środku znajduje się atom centralny. W […]