Zmiana objętości lub ogólnego ciśnienia mieszaniny reagującej wywiera na ogół wpływ na stan równowagi chemicznej. Weźmy np. układ gazowy złożony z wodoru, tlenu i pary wodnej w stanie równowagi w stałej temperaturze. Pomiędzy stężeniami poszczególnych gazów ustali się stosunek wyrażony równaniem (V,6). Jeśli zmniejszy się «-krotnie ogólną objętość mieszaniny, ciśnienie cząstkowe, a więc i stężenie […]
Ujmowanie wartościowości jonowych jako sił elektrostatycznych działających pomiędzy jonami pozwala przedstawić w sposób poglądowy zależność charakteru chemicznego tlenków i wodorotlenków od położenia pierwiastka w układzie okresowym. Porównajmy wodorotlenki pierwiastków tworzących jeden szereg poziomy, np. szereg trzeci. W myśl teorii Kossela wodorotlenki te są zbudowane z dodatniego jonu centralnego o liczbie ładunków elementarnych równej numerowi grupy, […]
Począwszy od Pa, rozmieszczenie elektronów pomiędzy poziomy 5f i 6d nłeznpełme pewne- każdej orbitali odpowiada pole jednego kwadratu, a strzałki skierowane przeciwko sobie oznaczają elektrony o przeciwnych kierunkach spinu. W atomie neonu zostaje zakończona rozbudowa drugiego poziomu, mieszczącego na obu swych podpoziomach łącznie 8 elektronów (ls22s2p6).
Skoro jednakowe objętości różnych gazów zawierają tę samą liczbę cząsteczek, to stosunek mas jednakowych objętości dwóch gazów równy jest stosunkowi ciężarów cząsteczkowych. Porównując masę jednego litra (czyli gęstość d) gazu o nieznanym ciężarze cząsteczkowym M z gęstością do gazu, którego ciężar cząsteczkowy jest znany (np. wodoru, M0 = 2), można ten nieznany ciężar cząsteczkowy obliczyć […]
Elementy mogą przechodzić jeden w drugi, jeśli mają jedną cechę wspólną. Tak np. woda może być zamieniona w powietrze lub ziemię, lecz nie w ogień, który stanowi całkowite jej przeciwieństwo.
Cząsteczki przedstawiają najmniejsze ilości substancji, w których – zachowuje ona swoje cechy indywidualne. Stanowią one elementy budowy zarówno substancji stałych, jak cieczy i gazów. Własności substancji w różnych stanach skupienia uwarunkowane są z jednej strony siłami działającymi między cząsteczkami, z drugiej zaś — nieustannym ruchem cząsteczek o tym większej energii, im wyższa jest temperatura.
Pewne grupy atomów, wchodzące w skład cząsteczek (tzw. rodniki), jak grupa amonowa NH4, wodorotlenowa OH, grupa SO4 i inne reszty kwasowe, przechodzą podczas reakcji chemicznych jako całość z jednych cząsteczek do drugich. Wynika stąd, że wiąż międzyatomowa wewnątrz takiej grupy jest ściślejsza niż połączenie całej grupy z resztą cząsteczki. Cząsteczka chemiczna nie przedstawia więc bezładnego […]
Efekt cieplny przemiany chemicznej może być również zaznaczony w jej równaniu. Pisze się go zwykle po prawej stronie ze znakiem plus dla reakcji egzotermicznej, ze znakiem minus dla endotermicznej. Otrzymane w ten sposób równania termochemiczne dla niektórych spośród wyżej wymienionych reakcji spalania przedstawiają się następująco:
W latach następnych różni badacze, wśród nich przede wszystkim Fermi i jego współpracownicy, przez bombardowanie różnych pierwiastków helionami, protonami, deuteronami i neutronami otrzymali ponad 1000 sztucznych rodzajów atomów, będących izotopami znanych pierwiastków. Dalej podano typowe przykłady takich przemian jądrowych:
Tak np. około roku 1816 Ddbereiner zwrócił uwagę aa istnienie trójpier- wiastkowych grup O podobnych własnościach, charakteryzujących się tym, że ciężar atomowy środkowego pierwiastka z trójki jest prawie dokładnie równy średniej arytmetycznej ciężarów atomowych dwu pozostałych. Taką „triadę” tworzą np. podług Dóbereinera metale wapń, stront i bar. Ciężar atomowy strontu (87,63) jest zbliżony do średniej […]
Gazy mogą być pobudzone do świecenia również przez przepuszczanie wyładowań elektrycznych pod niskimi ciśnieniami. Jak to po raz pierwszy stwierdzili Kirchhoff i Bunsen (1860), położenie poszczególnych prążków w widmie emisyjnym gazów i par jest charakterystyczne dla każdego pierwiastka i niezależne od warunków doświadczenia (ciśnienie, temperatura, napięcie prądu) ani od rodzaju związku chemicznego, w skład którego […]
Poglądy Paracelsa wywarły duży wpływ na dalszy rozwój chemii. Do zwolenników jego zaliczani są najwybitniejsi chemicy następnego okresu (XVI— —XVII w.), jak Sala, Glauber, a przede wszystkim van Helmont (1577— —1644), który zasługuje na szczególną uwagę dzięki swoim pionierskim pracom z gazami, m, in, z dwutlenkiem węgla („gaz leśny”). On właśnie, nawiasem mówiąc, jest autorem […]
W przeciwieństwie do elektrolitów słabych elektrolity mocne nie stosują się do równania Ostwalda. Wartość K obliczona z tego równania z pomocą doświadczalnie znalezionych wartości « zmienia się w sposób ciągły ze zmianą stężenia, i to tym bardziej, im wyższe są ładunki jonów, powstających z dysocjacji elektrolitu. Odchylenia od prawa Ostwalda, dosyć znaczne już dla elektrolitów […]
Pod nazwą roztworów rozumie się zazwyczaj jednolite mieszaniny ciekle, w których jeden ze składników przeważa ilościowo nad pozostałymi. Ten przeważający składnik nazywa się rozpuszczalnikiem, pozostałe zaś — substancjami rozpuszczonymi.